Λίγους μήνες πριν, άρχισε ένα «όμορφο» ταξίδι, με μεγάλη όρεξη να δοκιμάσουμε κάτι καινούριο, διαφορετικό, καλύτερο για την πόλη μας. Δεν υποκινηθήκαμε από κάποιο κόμμα, ούτε από πολιτικό μεγαλο-παράγοντα, πρώην δήμαρχο, ή τοπική πολιτική οικογένεια.
Ο επικεφαλής μας, ο Γιώργος Αράπογλου δεν είχε ασχοληθεί ξανά με την ενεργό πολιτική, ούτε υπήρξε ποτέ στέλεχος – ούτε καν μέλος – κόμματος. Φιλαδελφειώτης από το Δημοτικό σχολείο, όχι μόνο μεγάλωσε στην πόλη μας, αλλά από τότε ζει και εργάζεται εδώ ανελλιπώς!
Ανέλαβε δύσκολο έργο.
Να προσκαλέσει αξιόλογους συμπολίτες μας. Να συνθέσει διαφορετικές (πολιτικές, παραταξιακές, τοπικές, ηλικιακές… ) ομάδες της πόλης μας. Να ηγηθεί της μετεξέλιξης της Πρωτοβουλίας μας σε μια κανονική δημοτική παράταξη η οποία θα λάμβανε μέρος – αν προλαβαίναμε – στις δημοτικές εκλογές του Μαΐου.
Προσωπικά δεν ήμουν πολύ αισιόδοξος. Είχαμε να αντιμετωπίσουμε τις «παιδικές» ασθένειες που πάντα ταλαιπωρούν κάθε ξεκίνημα. Είχαμε απέναντί μας το ισχυρό, τοπικό πολιτικό «κατεστημένο». Είχαμε να συναγωνιστούμε αντιπάλους με χρόνια εμπειρίας και προετοιμασίας, πολυετή συμμετοχή στη διοίκηση του δήμου ή ισχυρές κομματικές στηρίξεις.
Θυμάμαι, στην αρχή, να μην μας δίνουν καμία ελπίδα. Θυμάμαι εχθρούς να προβλέπουν ότι θα τερματίσουμε τελευταίοι και φίλους να διερωτώνται μήπως έπρεπε να περιμένουμε μια πενταετία, να προετοιμαστούμε καλύτερα για να έχουμε καμία ελπίδα…
Και όμως τολμήσαμε! Μέσα σε λίγους μήνες καταφέραμε – όλοι μαζί – πράγματα που άλλοι δεν κατάφεραν σε χρόνια! Το αποτέλεσμα δικαίωσε τις προθέσεις και τις προτάσεις μας.
Απείχαμε ελάχιστα και από έναν «θρίαμβο». Αλλά και η οριακή τρίτη θέση αποτελεί μεγάλη επιτυχία για όλους μας.
Η διάθεσή μας έχει ενισχυθεί και η αισιοδοξία μας έχει αυξηθεί.
Το άρθρο δημοσιεύεται στην εφημερίδα ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ τ. Ιουνίου (κάντε κλικ στην εικόνα και διαβάστε όλη την εφημερίδα)
