Θέλω να μοιραστώ μαζί σας τις σκέψεις μου αλλά και την αγωνία μου για ένα φαινόμενο που έχει πάρει τεράστιες αλλά και επικίνδυνες διαστάσεις στην εποχή μας. Πρόκειται για τον σχολικό εκφοβισμό (bullying).
Ένα γεγονός που αφορά όλους μας: γονείς, παιδιά, εκπαιδευτικούς, ΠΟΛΙΤΕΙΑ.
Το μεγαλύτερο βάρος όμως, πέφτει σ’ εμάς τους γονείς. Εμείς είμαστε εκείνοι που πρέπει να αντιλαμβανόμαστε και «ν’ ακούμε» την ξαφνική και χωρίς αιτία αλλαγή συμπεριφοράς των παιδιών μας. Όπως στην διατροφή, στον ύπνο, στην σχολική επίδοση, στην σχέση τους με εμάς αλλά και τους φίλους τους και με διακριτικό πάντα τρόπο να διερευνήσουμε τι μπορεί να συμβαίνει. Τις περισσότερες φορές το παιδί-θύμα εκφοβισμού σιωπά, γιατί φοβάται ή ντρέπεται να μιλήσει μαζί μας, με την εντύπωση ότι θα μας απογοητεύσει με «την αδυναμία του».
Αν λοιπόν αντιληφθούμε ότι το παιδί μας βιώνει εκφοβισμό θα πρέπει κατ’ αρχάς να το απενοχοποιήσουμε και μετά να κουβεντιάσουμε μαζί του για την εμπειρία του, επιβραβεύοντάς το συγχρόνως, για την εμπιστοσύνη του απέναντί μας.
Να του εξηγήσουμε ότι κανένας δεν έχει το δικαίωμα να του φέρεται άσχημα. Επίσης να του δείξουμε ότι μεγάλη σημασία έχει η επικοινωνία του με τους δασκάλους ή τους καθηγητές του.
Εκείνοι με τη σειρά τους, πρέπει να του εξηγήσουν τη διαφορά μεταξύ του «μαρτυριάρη» και του «ζητώ βοήθεια» και ότι δεν υπάρχει λόγος αντεκδίκησης.
Στόχος του δε είναι να βοηθήσουν και όχι να τιμωρήσουν το «θύτη».
Μία βοήθεια όμως που θα επέλθει μόνο μέσα από την κατάλληλη και την συνεχή επιμόρφωσή τους από την πολιτεία, στοιχείο που θα ενισχύσει και την επαγγελματική τους ανάπτυξη.
Αυτό είναι χρέος της πολιτείας απέναντί μας.
* π. Τοπική σύμβουλος Νέας Χαλκηδόνας, τομ. Πολιτισμού "νέο - Ανεξάρτητη Πρωτοβουλία"
